قصه ی دلدادگی افسانه نیست
لیک هر کس لایق جانانه نیست
راه عشق و کوی مستی پر بلاست
بین شهادت کار مردان خداست
از خویشتن و خانه و کاشانه گذشتم
از عقل برای دل دیوانه گذشتم
آزاد شدم من به نگاهی ز سر لطف
آن روز که من از در این خانه گذشتم…
سرخوش زسبـوی غم پنهــانی خویشم
چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم
در بزم وصال تو نگـویـم زكم و بیـش
چون آینه خو كرده به حیرانی خویشم
لـب بـاز نكـردم به خروشـی و فغـانی
مـن محـرم راز دل طـوفــانـی خویشم
یك چند پشیمان شدم از رندی و مستی
عمری است پشیمان زپشیمانی خویشم
از شوق شكرخند لبـش جان نسپـردم
شرمنـده جانـان ز گران جانـی خویشم
بشكسته تر ازخویش ندیدم به همه عمر
افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم
هر چند « امین » ، بستۀ دنیا نیـم اما
دلـبـسـتـۀ یــاران خــراسـانـی خویشم
(از اشعار مقام معظم رهبری )